علیرغم فضای نسبتاً هماهنگ در آخرین جلسه سازمان کشورهای صادرکننده نفت (اوپک) در وین ، "جنگ نفتی" بین ایران و عربستان سعودی ادامه دارد.
آخرین نشست اوپک با یک فضای مثبت و خوش بینی عمومی نسبت به بهبود اندک بازار نفت مشخص شد ، پس از آنکه قیمت نفت برای اولین بار در هفت ماه بالاتر از 50 دلار در هر بشکه تسویه کرد. به گفته وزیر نفت ایران ، بیجان نامدار زنگان ، این جلسه "بدون هیچ تنشی" برگزار شد و افزود: پس از چهار سال نزاع ، تهران و ریاض حتی در مورد دبیرکل جدید سازمان ملل متحد موافقت کرده بودند. با این حال ، هیچ توافقی در مورد سهمیه تولید نفت در نظر گرفته شده برای تقویت یا حتی افزایش قیمت نفت وجود ندارد ، این نشانگر این است که تنش بین ایران و عربستان سعودی در مورد مدیریت بازار نفت همچنان زیاد است.
در ماه فوریه ، با کاهش قیمت نفت به 30 دلار در هر بشکه ، مقامات عربستان سعودی با همتایان خود از روسیه ، ونزوئلا و قطر ملاقات کردند تا در مورد گزینه های یخ زدگی تولید نفت برای تثبیت سطح خروجی صحبت کنند. با وجود دو ماه مذاکره ، هیچ چیز از این نتیجه نگرفت. نگران این بود که ایران به تدریج بتواند سهم بازار خود را افزایش دهد ، پادشاهی از تامل در یخ زدگی در تولید خودداری کرد. به نوبه خود ، ایران از پذیرش سهمیه های تولیدی که می توانست آن را متوقف کند ، بازگشت به سطح خروجی قبل از تحرک ، و این حرکت را به عنوان تلاشی از پادشاهی برای جلوگیری از از سرگیری موقعیت قبل از تحرکات خود در بازار مشاهده کرد.
پس از اجرای توافقنامه جامع هسته ای ، برنامه جامع اقدام مشترک ، در ژانویه سال جاری و حذف تحریم ها از بخش انرژی کشور ، ایران قصد خود را برای بازگشت به تولید و صادرات که از قبل تحمیل شده است ، اعلام کردتحریم نفت اتحادیه اروپا در مارس 2012. با این کار امیدوار بود بازارهایی را که در سالهای تحریم ها از بین رفته بودند ، پس بگیرند. اگر این ایده یخ نفتی را که توسط سعودی ها پیشنهاد شده بود ، پذیرفت ، ایران خود را برای تولید یک میلیون بشکه در روز زیر ظرفیت تاریخی خود محدود می کرد ، از این طریق سهم بازار را برای سایر تولید کنندگان ، به ویژه عربستان سعودی پیش می برد. این به ویژه برای رهبری ایران غیر منطقی به نظر می رسید ، که سعودی ها را در درجه اول مسئول سقوط قیمت نفت می دانستند. در حقیقت ، این پادشاهی اهداف گسترده تری دارد که اجازه می دهد قیمت نفت از جمله نبرد آن با خروجی های شیل ایالات متحده باشد ، اما ایرانیان با این وجود حرکت سعودی را در درجه اول علیه آنها می دانستند.
ایران پس از رد برنامه یخ نفتی ، به این ترتیب قصد خود را برای به دست آوردن سهم بازار از دست رفته خود انجام داد و در ماه آوریل این کشور سطح تولید را به دست آورد که آخرین بار در نوامبر 2011 به دست آمد و تقریباً 3. 6 میلیون بشکه در روز (B/D) و صادرات پمپاژ کرد. 2M B/D نفت خام. با این حال ، دقیقاً به دلیل رکود جهانی در قیمت نفت ، بعید است که ایران از درآمدی که برای حجم های مشابه قبل از سال 2012 جذب کرده است لذت ببرد. آگاه از این امر ، دولت رئیس جمهور حسن روحانی بر کاهش وابستگی درآمد دولت به صادرات نفت متمرکز شده اس ت-پایه اصلی اقتصاد ایران از دهه 1970-با هدف تقویت تنوع اقتصادی ، رشد بخش خصوصی و صادرات در بخش غیر نفتی.
گام مشابهی توسط عربستان سعودی انجام شده است ، که در تاریخ 25 آوریل "Vision 2030" خود ، یک برنامه اصلاحات بلندپروازانه ، با هدف پرداختن به اعتیاد پادشاهی به درآمدهای نفتی منتشر شد. کاهش قیمت جهانی نفت ، سلطنت را تحت فشار مالی قوی قرار داده است و منجر به کسری بودجه در سال گذشته 98 میلیارد دلار آمریکا شده و باعث شده است که ریاض 10 میلیارد دلار از وام گرفتن در بازارهای بین المللی جمع کند، برای اولین بار در 25 سال.
در حالی که هر دو ایران و عربستان سعودی در حال تمرکز بر کاهش وابستگی خود به نفت هستند ، رقابت آنها در بخش انرژی باعث می شود تا آنچه وزیر نفت ایران به عنوان "جنگ نانوشته" بین دو کشور در مورد تولید نفت و صادرات تولید کرده است ، ادامه دهند.
حداقل برای لحظه ای ، بنابراین ، تهران و ریاض هر دو ترجیح می دهند در مقابل یک کلاه خروجی روغن ، حتی با هزینه حفظ قیمت پایین روغن و درآمدها مقاومت کنند. عربستان سعودی اقدامات دیگری را برای کندی تلاش های ایران برای افزایش صادرات نفت خود انجام داده است: در چند هفته گذشته ، حامل نفت خام ایران از آبهای خود ممنوع شده است و قیمت نفت خود را با 35 سنت یک بشکه ، به طور خاص هدف قرار داده است. بازار آینده نگر ایران. این پادشاهی همچنین در نظر گرفته شده است که بیشتر تولید نفت خود را افزایش می دهد و بازار را به منظور تضعیف رقیب اصلی خود ، در بازار سیل می کند. در همین حال ، ایران تخفیف هایی را به مشتریان خود در آسیا ارائه می دهد و روغن خود را با قیمت 60 سنت زیر قیمت معیار خاورمیانه به فروش می رساند و هدف آن کمبود عربستان سعودی است.
این رقابت در حال افزایش بین دو غول نفتی که هر کدام سعی در استفاده از سیاست نفت به عنوان ابزاری برای به دست آوردن نفوذ سیاسی در منطقه دارند بعید به نظر می رسد که به زودی پایان یابد: نتیجه تا حد زیادی بستگی به این دارد که کدام کشور بهتر باشد برای مقاومت در برابر پایین آمدن قیمت نفت در این کشور مجهز شودطولانی مدت ، در حالی که نتیجه ناخواسته احتمالاً بی ثباتی بیشتر بازار نفت خواهد بود.
