در ایران ، یک شکل قرن از تمرینات قدرتی که ترکیبی از دو و میدانی و آیین مذهبی است ، هنوز تا به امروز تمرین می شود. گزارش برای Qantara. de ، ماریان برهمر به یکی از این "خانه های قدرت" باستانی در شیراز سفر کرد

با قدم زدن در بازار در شهر ایران شیراز پس از پایان کار برای روز ، شما می شنوید که طبل های خفه کننده ای که از زیرزمینی به خطوط بازار تاریک ظهور می کنند. به نظر می رسد آنها از پشت درب جلو روشن شده سرچشمه می گیرند. به دنبال رونق ریتمیک ، بازدید کننده از یک پله شیب دار که به زیر زمین منتهی می شود ، به یک اتاق زیرزمین روشن می پردازد.

این کوبه ای - که به عنوان یک مورش شناخته می شود ، که نام یک استاد صوفی نیز هست - روی یک مروارید قرار دارد و انگشتان خود را به طرز ماهرانه ای بر روی یک طبل فریم حرکت می دهد. حالا و دوباره ، بازوی او شلیک می کند تا یکی از چهار زنگ را که از میله ای در مقابل او آویزان است ، به ضرب و شتم کند. ضربان ها دقیقاً به موقع هستند ، زیرا در زیر گنبد سفید رنگ سقف زیرزمین ، مردم به سمت آنها ورزش می کنند.

در یک عرصه هشت ضلعی ، ده ها مرد با پاهای خود از هم جدا می شوند. برخی از آنها لباس های چرمی گلدوزی شده را پوشیده اند. برخی دیگر یک پارچه پنبه ای شل دارند که دور باسن خود پیچیده شده است. دستان آنها تابلوهای چوبی بلند را که روی زمین قرار داده اند جلوی آنها قرار می دهد. با هر ضرب و شتم ، ورزشکاران به سمت راست ، به سمت کف فرو می روند و دوباره خود را به سمت بالا سوق می دهند و با تلاش ناخوشایند می شوند.

این مردان عضو یک زرهنها ، نوعی سالن ورزشی فارسی هستند که در ایران قبل از اسلام سرچشمه گرفته است. این نام به عنوان "خانه قدرت" ترجمه می شود ، و این یک موسسه با ریشه های عمیق در تاریخ کشور است و آموزش قدرت را با موسیقی ، شعر کلاسیک ، فداکاری مذهبی و شکل ویژه اخلاق ورزشی ترکیب می کند.

در هر مرکز شهری در ایران زرهنه را پیدا خواهید کرد: تصور می شود در کل حدود پانصد نفر وجود دارد. آنها معمولاً برای فرار از گرما و محافظت از ورزشکاران تعریق از پیش نویس ها ، در زیر زمین تنظیم می شوند. مردان زرهنه ها عمدتاً طبقه کارگر هستند - آنها شامل بازرگانان بازار ، رانندگان تاکسی و پستانداران هستند. اما زرهنه فقط مکانی برای تمرینات بدنی نیست. این یک مرکز اجتماعی است که در مورد موضوعات سیاست و اقتصاد مورد بحث قرار می گیرد.

تابوی عمیق اجتماعی: زنان هنوز اجازه شرکت در مراسم زورخانه ای را ندارند و این ورزش را به آخرین ورزش ایران تبدیل می کند که هنوز زنان ورزشکار را کنار گذاشته است. در تلاش برای پذیرش در این رشته، زنان ایرانی در سال 2020 کمپین هایی را در شبکه های اجتماعی راه اندازی کردند و برای دردهای خود از علمای حقوق شیعه فتوا گرفتند. اما این فعالان از سوی ورزشکاران برجسته ای مانند حمیدرضا کردی، قهرمان باشگاه های زورخانه ای جهان حمایت شدند. او استدلال کرد که حذف زنان یکی از دلایلی است که این رشته تاکنون در بازی های المپیک گنجانده نشده است.

عدم وجود تمایزات و سلسله مراتب اجتماعی

در زورخانه ورزش به طور سنتی با پای برهنه و سینه برهنه انجام می شود تا نمادی از عدم وجود تمایزات اجتماعی و سلسله مراتب بین ورزشکاران باشد. از آن زمان تاپ ها و پیراهن های آموزشی با تکنولوژی بالا به باشگاه های مردان راه پیدا کرده اند، اما احساس برادری با فضیلت همچنان پرورش می یابد و به نسل بعدی منتقل می شود - حداقل در زورخانه شیراز، ورزشکاران شامل نوجوانانی می شوند که به بالا نگاه می کنند. به مردان با تجربه تر با احترام فراوان.

اخلاق ورزشی زورخانه‌ای ریشه در مفهوم پهلوان، قهرمان با فضیلت اساطیر ایرانی دارد که مظهر ارزش‌هایی چون حیا، انصاف، احترام به بزرگترها و کمک به ضعیفان و بی‌دفاعان است. جوامع زورخانه ای امروز نیز مسئولیت خود را در قبال جامعه جدی می گیرند. اعضا اغلب برای خانواده های محلی که در فقر افتاده اند کمک مالی می کنند.

پهلوان برتر امام علی است که در میان صوفیان نه تنها به عنوان انتقال دهنده معارف عرفانی، بلکه به خاطر شجاعت و معیارهای اخلاقی والای خود مورد تجلیل قرار می گیرد. حکایت هایی که رفتار مثال زدنی علی را نشان می دهد، اغلب در زورخانه ها بازگو می شود – و از این رو، پرتره او برای هر خانه قوت یک آیتم ضروری است.

جدای از تصویر علی، دیوارهای زورخانه شیراز با عکس های سیاه و سفید از ورزشکاران موفق دهه های اخیر آویزان شده است. پس از گرم کردن، مردان چماق های چوبی بزرگی را بیرون می آورند که می تواند تا پنجاه کیلوگرم وزن داشته باشد. تاب دادن و چرخاندن چماق ها به عنوان یک نوع تمرین قدرتی بسیار مؤثر در هر زورخانه ای تلقی می شود. در قرون وسطی، این بخشی از آمادگی جسمانی سربازان برای جنگ بود.

مورچه ها گاهی اوقات طبل خود را برای تلاوت شعری از مجموعه اشعار کلاسیک فارسی - توسط شاعران عرفانی حافظ و مولوی ، شاید یا از قلم شاعر حماسه ملی فردووی ، قطع می کند. پس از آن ، سرودهای ستایش برای پیامبر اکرم و خانواده اش وجود دارد ، در حالی که ورزشکاران در سکوت احترام مکث می کنند ، در حالی که لحظه ای برای گرفتن نفس خود می گیرند. سپس سری تمرینات بعدی می آید. همه چیز به ترتیب تشریفاتی سخت انجام می شود که به نظر می رسد متعلق به عصر گذشته است.

"خانه های قدرت" پارس یک مشت را بسته بندی کرد

Varzesh-e Zurkhaneh-i ، (به معنای واقعی کلمه ، ورزش قهرمانان در خانه قدرت). سالن بدنسازی باستان زرهنها ، ریشه های خود را در آداب و رسوم و سنت هایی دارد که به گذشته های قبل از اسلامی این کشور باز می گردد. این انتخاب از عکسهای اولیه دنیای ورزشکاران زورخان را از سال 1789 تا 1925 به تصویر می کشد.

ورزشکاران دوره قاجار. این عکاس ، آنتوئین سورگوین ، در اواسط قرن نوزدهم در تهران متولد شد. پسر یک دیپلمات روسی در سفارت تهران ، او یکی از مشهورترین عکاسان جامعه ایران در دوران قاجار بود

قوجاری Strongmen: تمرینات قدرت زرهنه ریشه خود را در سنت ایرانی باستان دارد و می تواند به امپراتوری فارسی و روشهای آن برای آموزش رزمندگان برای نبرد ردیابی شود

آیین های هنرهای رزمی ایران و ورزش زورخان در سال 2010 به لیست میراث فرهنگی جهانی یونسکو (یا 1389 طبق تقویم ایران) اضافه شد. این دعواها غالباً با موسیقی همراه است-در قالب آواز ، کوبه ای تونباک و زنگ ریتمیک تهیه شده توسط "مورش"."Morshed" همچنین آیات مذهبی و داستانهای عرفانی را تلاوت می کند

ورزشکاران نخبه دوره قوجار: Varzesh-E Bastani ("ورزش باستانی") یا ورزش خانه قدرت در قرن نوزدهم احیا شد و در زمان سلطنت حاکم قوجار ، ناصر الدین شاه (به ویژه محبوبیت پیدا کرد (1848-1896)

طبق یک نسخه ویژه "ورزش" از دائر ycl المعارف Brockhaus ، که به تحقیقات انجام شده توسط دانشگاه ورزشی کلن ، اشاره می کند ، زرهنه اولین آموزش های جهان را برای بدن سازان فراهم کرد

ورزش زرهنه ایرانی نیز در آذربایجان ، عراق ، ترکیه ، افغانستان ، هند ("باشگاه هندی") و چندین کشور دیگر یافت می شود.

سنگهای موجود در اینجا نمایش های نمادین از سپرهای جنگجو هستند

پس از انقلاب ایران در سال 1979 ، فعالیت های ورزشی در زرهنه نامناسب اعلام شد. با این حال ، امروزه آنها به نمادی از غرور ملی ایران تبدیل شده اند

Mil-Bazi (پرتاب باشگاه هندی) یکی از جالب ترین تمرینات زرهنه است. این مهارت شامل پرتاب کلوپ ها به روش های مختلف و دوباره گرفتن آنها است. کلوپ ها به صورت جفت پرتاب می شوند. هر جفت وزن تا 40 کیلوگرم

به همین ترتیب ، زرهنه ها هنوز هم در قرن بیست و یکم از محبوبیت زیادی برخوردار هستند ، که به دلیل هیچ اندازه ای اندک به قدرت انسجام اجتماعی. اما خانه های قدرت نیز در جامعه ایران تصویری دارند که خلاف ادعای اخلاق و افتخار آنها است - یعنی اینکه آنها انبوهی از اراذل و اوباش نادان هستند که به راحتی دستکاری می شوند. یکی از رهبران مبارزان خیابانی تحت حمایت سیا در سمت شاه هنگامی که نخست وزیر موساج در سال 1953 سرنگون شد ، یک قهرمان مشهور زورخان به نام شابان بیموک بود.

نهادینه شدن آموزش زرهنه

امروز با تأکید بر شخصیت اسلامی زرهنها ، دولت ایران در تلاش است تا با استفاده از سیستم انجمن ها ، مسابقات و سوابق ، این ورزش را نهادینه کند. هم اکنون حتی یک فدراسیون بین المللی ورزشی زورخان (IZSF) نیز وجود دارد که وظیفه دارد این ورزش را در خارج از کشور ، به ویژه در خاورمیانه ، آسیای جنوبی و اروپای شرقی محبوب کند.

سنت خانه قدرت قبلاً در زمان شاه ها تغییرات اساسی را پشت سر گذاشته بود. کشتی زمانی یک عنصر مهم ورزش بود. اما با وابستگی کشتی ایران به مسابقات بین المللی و ظهور کشتی محبوب آزاد آزاد ، از زرهنهاله ناپدید شد. ایرانیان دوست دارند این واقعیت را که در مسابقات بین المللی کشتی گیری به سنت قدرتمند خود تعالی بخشند ، نسبت دهند.

اما یک چیز هنوز یک تابو اجتماعی باقی مانده است: مشارکت زنان در مراسم زورخان. و این باعث می شود این ورزش آخرین مورد در ایران باشد که هنوز برای ورزشکاران زن باز نشده است. در تلاش برای پذیرش در این رشته ، زنان ایرانی در سال 2020 کمپین های رسانه های اجتماعی را راه اندازی کردند - به دلیل درد و رنج خود ، فاتوا را از محققان حقوقی شیعه بدست آوردند. اما این فعالان از ورزشکاران برجسته مانند Hamidreza Kordi ، قهرمان جهان-کلوپ زورخان حمایت کردند. وی تصریح کرد: محرومیت از زنان یکی از دلایلی است که این رشته تاکنون در بازی های المپیک گنجانده نشده است.